کتاب پاییز فصل آخر سال است اثر نسیم مرعشی

«این همه آدم در دنیا دارند نباتی زندگی می‌کنند…

بیدار می‌شوند و می‌خورند و می‌دوند و می‌خوابند. همین. مگر به کجای دنیا برخورده؟ بابا گفت جوری زندگی کن که بعد از تو آدم‌ها تو را یادشان بیاید. تئاتر نونهالان گیلان اول شده بودم. بابا ماشین آقاجان را گرفته بود و من را آورده بود خانه. لباس شیطان را از تنم در نیاورده بودم هنوز. شنل و شاخ و دمی که مامان درست کرده بود نمی‌گذاشت درست راه بروم. بابا برایم یک عروسک جایزه خریده بود. کله‌ی عروسک را کنده بودم. داشتم چشمش را از گردنش می‌آوردم بیرون. می‌خواستم بفهمم چرا وقتی می‌خوابانمش چشم‌هایش بسته می‌شود. بابا عروسک را گرفت و گذاشت کنار. من را نشاند روبه‌روی خودش. گفت من کسی نشدم، اما تو و رامین باید بشوید. یادت می‌ماند؟ گفتم آره بابا، یادم می‌ماند. فردایش رفت و دیگر نیامد. چی از بابا به من رسید غیر از این حرف و چشم‌های سبزش؟ نیامد که ببیند حرفش زندگی من را خراب کرده. خودش کسی نشد، من چرا باید می‌شدم؟»

«ترسیدم. همیشه ترسیده‌ام از این که هر کس را دوست نداشته باشم باد بیاید و او را با خود ببرد. انگار دوست داشتن سنگ می‌شود به پای آدم‌ها و سنگین‌شان می‌کند و نمی‌گذارد روی زمین تکان بخورند. حالا هم می‌ترسم ارسلان را دوست نداشته باشم و باد او را ببرد. آن‌وقت تنها بمانم و از تنهایی بمیرم. شاید از ترس باد بوده که همیشه ماهان را این‌قدر دوست داشته‌ام، با اینکه همیشه گریه می‌کرد. بد اخلاق بود. اعصاب مامان را خرد می‌کرد و هیچ چیز را نمی‌فهمید. حتا آن روزهای اول که سرخ بود و موهای سیاه داشت و گریه می‌کرد هم دوست‌اش داشتم. تازه با مامان از بیمارستان آمده‌بودند و همه‌اش بغل مامان بود. یا شیر می‌خورد یا می‌خوابید. هنوز نمی‌دانستم چشم‌هایش چه رنگی‌است…»

«نه قانع بودم نه راضی. همینش بد بود. نمی‌توانستم مثل شبانه بگویم درس نخواندی هم نخواندی. چه اشکالی دارد. یا مثلا بگویم همین‌جا هم درس بخوانی،چیزی نمی‌شود. قناعت حالم را به هم می‌زد. پیرم می‌کرد انگار همیشه یک هیچ عقب بودم از خودم. باید می‌دویدم. باید به خودم گل می‌زدم. زدم. پذیرش گرفتم. این یکی دیگر آخری است. دکترا را که بگیرم، همه‌چیز تمام می‌شود. از صبح تا عصر می‌روم سرکار، بعد می‌نشینم با خیال راحت فیلم می‌بینم. هفته‌ای یک‌بار می‌روم آرایشگاه. هر ماه هم می‌روم سفر. نمیدانم کیشلوفسکی بود یا کی. می‌گویند بعد از ساختن فیلم قرمز، دیگر بی‌خیال شده بود. گفته بود می‌خواهم بروم یک‌جای دور. توی یک ویلا بنشینم روی مبل، هی سیگار بکشم و مشروب بخورم تا بمیرم. دکترایم را که بگیرم، مثل او می‌شوم چه کیفی دارد این‌قدر راضی بودن. آدم دیگر هیچ کاری در زندگی ندارد. فقط می‌ماند عشق‌وحال و مردن.»

«هزار سال است که بچه‌ها می‌روند. هزار سال هم هست که مادر ها تنها می‌مانند. باید یک وقتی کنده شوم از مامان. نباید هی فکر کنم غصه خورده، گم‌شده، پایش شکسته، سکته کرده. من که نمی‌توانم تا ابد پیش‌اش بمانم. این همه آدمی که می‌روند نه خودشان از غصه مرده‌اند، نه مادرهای‌شان. شاید هم به قول شبانه باید یک خانه بگیریم و مامان و ماهان را بگذاریم تویش تا هیچ‌کدام تنها نمانند.»

«کاش به قسمت اعتقاد داشتم. آن‌وقت دیگر زندگی‌ام دست خودم نبود. غصه نمی‌خوردم برایش…»

جوایز و افتخارات:

برگزیده جایزه ادبی جلال آل احمد